En toen bleek ik chronisch ziek te zijn...
Het was dinsdag 27 augustus 2024, eind van de ochtend. Een projectoverleg was net afgelopen, en omdat dit op het laatste moment verplaatst was naar Teams, hoefde ik niet anderhalf uur terug naar huis te rijden. Mooi even tijd om de huisarts te bellen voor een afspraak ergens deze week, maar in de middag bleek er al een plekje te zijn. Nadat ik bij de afspraak mijn verhaal deed en een eerste priktest was gedaan viel de boodschap me rauw op mijn dak: “hier blijf je je hele leven mee rondlopen”. Even een terugblik naar de aanloop.
Rond juni 2024 merkte ik dat ik in de avond vrij veel dorst had. Ik pakte net wat vaker een extra glas ranja of frisdrank in de avond. En soms twee of drie.. Maar het was ook het begin van de zomer na een nat voorjaar, en onze woning hield de warmte altijd goed vast. Op het werk vroeg een attente collega eind juni of ik was afgevallen. Ik gaf aan dat ik dacht van niet, intensief sporten was ook alweer een maand of 4 geleden en mijzelf wegen deed ik niet vaak. Het was druk genoeg thuis met de kinderen en op het werk, dus sporten kwam er niet van. Mijn gewicht is eigenlijk sinds het einde van de studietijd vrij stabiel, ik viel hoogstens wat af in aanloop naar een hardloopwedstrijd, maar dat kwam er vanzelf weer aan. Maar de laatste wedstrijd was ook alweer enkele jaren geleden. In de zomervakantie gingen we kamperen in de Alpen. Tijdens de rit ernaartoe merkte ik dat ik bij iedere stop moest plassen. Normaal stopten we bij lange ritten meestal pas als de kinderen naar het toilet moesten, maar nu was ik regelmatig de initiator. Ook op de camping moest ik vaker naar het toilet dan normaal, maar we zaten op een camping aan een riviertje, dus ik dacht dat het stromende water zorgde voor aandrang. Op de terugweg hetzelfde verhaal, waarbij we 10 minuten voor het huis nog moesten stoppen omdat ik het niet hield. In die periode had ik wel wat gegoogled op “veel plassen”, maar ik kon geen concrete zaken vinden, dus dacht dat het er gewoon bijhoorde.
Op vakantie merkte ik ook dat mijn riem te groot was, en mijn vrouw merkte op dat ik mager werd voor mijn doen. Ik had dat toen wel in de gaten, maar vond het eigenlijk niet erg een paar kilo kwijt te zijn en maakte me hier geen zorgen over. Na de vakantie kwamen we weer in het normale stramien. Ik had gehoopt op vakantie wat uitgerust te raken, voor de vakantie voelde ik me niet heel energiek door een combinatie van werk en privé. Het was thuis druk genoeg met drie jonge kinderen van 8, 6 en 4 jaar, dus wellicht hoorde wat vermoeidheid er gewoon bij. Ik was tenslotte geen 18 meer.
Na de vakantie kabbelde het rustig voort, ik was wel wat uitgerust, maar had weleens meer energie gehad. Plassen moest nog steeds vaak, maar het viel minder op omdat er altijd wel een toilet in de buurt was. Maar op een maandag nadat ik op het werk een paar keer naar andere toiletten moest lopen, omdat de normale bezet waren dacht ik toch: “hmm, hier had ik normaal geen last van”. In de avond googlede ik nog wat op de telefoon voor het slapengaan. De termen waren iets van “veel plassen” en “afvallen” en “vermoeidheid” oid. Op die combinatie had ik niet eerder gezocht, en nu zaten er op de eerste bladzijde bijna alleen resultaten rondom diabetes. Ik klikte wat aan en zag ook wat andere symptomen waarvan ik dacht dat ze me wel bekend voorkwamen. Die avond verder weinig mee gedaan, enkel met mijzelf afgesproken dat ik van de week maar even langs de huisarts moet.
Bij de huisarts deed ik mijn verhaal, en zij gaf aan te denken aan diabetes. Met een vingerprik was het duidelijk: bloedglucose was 32 mmol/L (niet nuchter). De huisarts gaf meteen aan dat het een chronische ziekte was en dat dit levenslang gevolgen had, maar dat er ook veel kennis en kunde aanwezig is om het te kunnen managen. Op grond van mijn leeftijd en leefstijl dacht ze aan Type 1, maar er moest overlegd worden met de praktijkondersteuner en daarna ook de internist. Ik mocht even wachten in de wachtkamer totdat de internist teruggebeld had. Toen even mijn vrouw ingelicht, die er harder van schrok dan ikzelf. Nadat ik weer teruggeroepen was was de aanname inderdaad diabetes type 1. Ik mocht niet weg voordat ik 8 eenheden insuline ingespoten had, dus ik werd naar de apotheek beneden gestuurd om spullen te halen. Er werden allerlei vragen gesteld. Heb je dit nodig? En dit? Ik gaf aan geen idee te hebben, en dat ze maar mee moesten geven wat de huisarts aangegeven had. Toen weer terug naar boven, waar de huisarts de insuline toediende. Ik had geen beeld van de naalden op een insulinepen, en toen ze aangaf dat ik insuline moest spuiten zag ik erg op tegen in mezelf prikken. Maar toen ik de daadwerkelijke pen en naald zag viel het me allemaal gelukkig mee.
Ik schrok er behoorlijk van dat het kennelijk zo ernstig was dat er meteen insuline toegepast moest worden. Ik had niet het gevoel dat hetgeen waarvoor ik kwam dermate urgent was dat er meteen behandeling gestart moest worden. Ook werd er voor de volgende dag een afspraak op de poli gemaakt met de diabetes verpleegkundige. De praktijkondersteuner zou er pas op donderdag zijn, en dat vond men (in combinatie met het vermoeden op Type 1) te lang duren. Ik bleef er verbaasd over dat toen ik in de ochtend belde voor een afspraak met de huisarts, ik ervan uitging om aan het eind van de week een keer terecht te kunnen. En nu was anderhalve dag wachten totdat de praktijkondersteuner er donderdag was kennelijk al te lang.
Die avond heb ik thuis vanalles doorgesproken met mijn vrouw en veel opgezocht. We kenden beiden niemand goed die het had, dus hadden geen ervaring met wat we konden verwachten. De volgende ochtend zou ik een afspraak hebben met de diabetes verpleegkundige in het ziekenhuis, ik was vooral benieuwd naar wat ik zoal kon verwachten.
Jos
Van gezond naar patient als late dertiger... omgaan met diabetes type 1 - LADA
2 volgers
2 blogberichten
8 reacties