Oh ja...

"Ik vergeet wel eens dat jij diabetes hebt," zegt mijn vriendin. We zitten aan tafel en ik heb inmiddels bijna een hele zak zoute drop achter mijn kiezen. Stiekem vergeet ik het zelf ook wel eens maar dat is niet omdat ik het niet aan mezelf merk. Het is meer dat ik soms echt vergeet dat ik diabetes heb door bijvoorbeeld niet te prikken en te meten. Mijn lichaam denkt daar overigens heel anders over en laat overduidelijk merken dat ik toch echt afhankelijk ben van insuline. Teveel insuline ga ik trouwens ook niet echt lekker op. "Daar geloof ik geen snars van," reageer ik terwijl ik smakkend naar het slangetje van mijn insulinepomp knik. "Achjoh, dat slangetje zie ik nauwelijks. Je eet wat je wil, je drinkt wat je wil en 'n keer een dag niet meten is geen enorme ramp." Eigenlijk vind ik het een compliment. Het zou namelijk betekenen dat mijn vriendin echt niet zoveel merkt van mijn "handicap". Maar is dat wel echt zo? Ik begin aan een opsomming:

Er zit bijvoorbeeld al sinds jaar en dag een wit dopje op mijn bil die echt niet bedoeld is om mijn achterwerk op te vullen met lucht. En ze vergeet dat ze mij laatst na een avond stappen heeft gered. Alcohol (lees heel veel alcohol...) versterkt insuline dus dat kan soms best lastig zijn. Toen ik de volgende ochtend wakker werd besefte dat ik mij dat ik weer eens genânt tekeer ben gegaan waar een Engelsman jaloers op zou zijn. Mijn vriendin vertelde ze mij dat toen ik in bed lag veel te laag zat met nog heel veel actieve insuline in mijn lijf. Omdat zij verpleegkundige is wist ze gelukkig hoe ze moest handelen. Ik kreeg zowat pure ranja en suiker onder de tong. Mijn geluk; suiker breekt alcohol af. Die ochtend stond ik fluitend onder de douche en had zij een grotere kater dan ik. Ik was onterecht tevreden.

Tijdens het voetballen moet qua suiker echt alles kloppen. Zit ik in de rust te hoog en krijg ik net wat te veel insuline binnen, is de kans op kramp erg groot. Intense inspanning laat insuline dubbel zo hard werken. En waar geen suiker is in de bloedbaan haalt het lichaam suiker uit de spieren. Aan de hand van een eigen ontwikkelde formule van mijn vader probeer ik voor een training/wedstrijd voeding en toediening van insuline precies op elkaar af te stellen. Maar waar de meeste spelers kramp eruit kunnen rekken en het met suiker op kunnen lossen, is het voor mij direct einde wedstrijd. Ik weet natuurlijk dat ik geen 18 meer ben maar ik voel mij soms een vent van 75 na het sporten. Altijd al zo geweest en het is een bewezen confrontatie met diabetes.

Ook vergeet ze dat ik wel eens last heb van stemmingswisselingen. Zeker als ik (langere tijd) te hoog zit. Mijn vriendin stelt als een soort Hans Kraay jr. de vragen en ik verander in Louis van Gaal die als bondscoach van het veld komt na een teleurstellende 2-2 in en tegen Estland (Estland uit, altijd lastig). Dit historische interview uit 2013 komt bijna identiek overeen met conversaties die bij ons thuis worden gevoerd bij hoge glucosewaardes. Ik reageer in elk geval niet zoals ik zou willen reageren. Louis van Gaal is er overigens niks bij.

Mijn vriendin kijkt mij aan en zegt: "Oohja, touché." Precies op dat moment weet ik al hoe dit gesprek gaat eindigen. Ze lacht uitdagend en maakt haar zin af: "maar Rick... dat zit ook in je karakter."

Enfin. Toch geinig dat zij ziet dat de diabetes in mij het niet altijd wint. Gelijkspelletje.

(Voor de liefhebbers is hier de link naar het geweldige doch pijnlijke interview van Hans Kraay jr. en Louis van Gaal)

https://m.youtube.com/watch?v=qt_s8hflf2w&t=50s&pp=ygUZaGFucyBrcmFheSBsb3VpcyB2YW4gZ2FhbA%3D%3D