Endlich wieder Malle

2 flacons insuline, 5 infuussets, 3 insulinereservoirs, 2 AA-batterijen, 1 insulinespuit met ampul, 2 losse insuline ampullen, een suikermeter, een prikker, 4 doosjes van 50 teststrips en 'n doos spuit/priknaalden. O ja, en natuurlijk een medisch paspoort.

Dat is wat ik mee ga nemen voor een week Mallorca. Veel te veel natuurlijk, maar je weet het maar nooit... Vlak voordat ik vertrek controleer ik opnieuw of ik alles heb. Terwijl mijn vriendin zich in de auto afvraagt of alles op slot zit, ga ik nogmaals in mijn hoofd na of ik alle medische spullen heb. Normaal gesproken behoud ik erg graag de controle, maar ik word een extreme controlfreak als het het om diabetesspullen gaat. Ik zit in mijn hoofd continu vast aan eigen gemaakte protocollen. Pas na de 88e keer weet ik zeker dat ik alles heb.

Het is de 7e keer dat ik naar het eiland Mallorca ga. In de meeste gevallen was dit voornamelijk met een lallend voetbalteam en kwamen we niet verder dan de strip van El Arenal en het beruchte Megapark. Tja, Megapark... of eigenlijk "Klein Duitsland". Endlich wieder Malle, endlich wieder da! 6000 Duitsers (en de mannen van SP Teuge) die vanaf 10:00 uur 's ochtends massaal hun verstand in het hotel laten liggen, om vervolgens minimaal tot het gaatje te gaan. En vaak nog veel verder. Tijdens deze tripjes heb ik met mijn suiker natuurlijk weleens uitschieters van boven de 20 gehad, maar over het algemeen was ik vrij stabiel. Wat best gek is trouwens, want tijdens zo'n trip sport ik nauwelijks en van wat ik naar binnen werk krijgt menig insulinepomp het Spaans benauwd van (flauwe woordgrap).

Ik kreeg diabetes vlak voor mijn 7e verjaardag. Ik heb altijd gesport, voornamelijk voetbal. Ik heb een bescheiden carrière als jeugdtopsporter, dus sporten heeft altijd in mijn systeem gezeten. Mijn overtuiging is dat dit een basis is van de regulering van mijn suiker. En ook al straalde ik niet altijd uit dat ik er zin in had; trainen is altijd ontzettend belangrijk voor mij en mijn lichaam geweest. Als ik zomaar een training over sla, merk ik gelijk onrust in mijn lichaam en zie ik het terug aan mijn waardes. Van jongs af aan tot het hedendaagse leven heb ik er last van als het winter- of zomerstop is. Tevens heb ik ontzettend veel last van de weersomslag. Slapen lukt niet en mijn suiker is als Gordon in de liefde: het schiet van hot naar her... Maar het gekke is dat ik daar op Mallorca nauwelijks wat van merk.

Tot dit jaar. Na 3 dagen aan de rustige kant van het eiland begin ik mezelf aardig in de weg te zitten. Ik loop onrustig door het huis en ben weer eens lekker ouderwets high (in vaktaal: suiker van boven de 33,3 mmol). Ik ben nu zo'n 3 weken gestopt met voetballen en heb in die periode nauwelijks wat ondernomen qua sport. Ik besluit te gaan doen waar ik normaal gesproken een grafhekel aan heb. Ik trek de sportschoenen aan en ik ga hardlopen. Tijdens een ronde van 5 kilometer langs de zee van Alcúdia vraag ik mij hardop af hoe het nu kan dat ik er op vakantie nooit last van heb en nu opeens wel. Zit het infuus dan niet goed? Is er iets mis met de insuline? Dan besef ik dat alcohol insuline versterkt. En als je 5 dagen lang leeft op alcohol... 1+1=2 natuurlijk, hoewel ik meestal niet meer in staat was om te hoofdrekenen.

De volgende dag pakken we de auto en laat ik mijn vriendin zien waar ik de afgelopen 6 jaar heb rondgezwalkt. Op dat moment is een van de leukste artiesten in het Megapark. Wat er daarna gebeurt heeft verdacht veel weg van een Pavlov-effect. Zodra ik ook maar één stap in die gigantische Duitse zuipschuit zet, doe ik direct met alle andere 5998 bezoekers mee. "Auf die Stühle!", en ik zing uit volle borst met de grote Lorenz Büffel mee: "Trincken ist auch Sport, trincken ist auch Sport."


https://youtu.be/3MSO7rUcRsY?si=pkLMwg0LXnXzkT01