Een weekje weg op kamp zonder ouders…

De scholen zijn inmiddels alweer begonnen en zoonlief heeft zijn introductiekamp achter de rug. Een week lang in het buitenland, zonder ouders, met vrienden in een huisje op een camping. Wat zou dat worden? Wij vonden het natuurlijk vooral enorm spannend: ging hij zijn extra insuline netjes in de koelkast doen, zou hij niet vergeten de infuusset te verschonen, enz. Dat ging gelukkig allemaal goed.

Wat we wel hebben gemerkt: soms wil hij gewoon mee kunnen snoepen met zijn vrienden, zonder na te hoeven denken over hoeveel koolhydraten die koekjes dan zijn. En dat snap ik heel goed, het is natuurlijk supervervelend om altijd met je hoofd erbij te moeten zijn. In een groep vrienden doet hij dat dan ook niet altijd, en dat konden we goed terugzien in CamAPS.

Zeker in de avond, als het schoolprogramma voorbij is, schoten zijn waarden omhoog. Vervolgens ging CamAPS behoorlijk bijsturen. En daarna werd hij zelf ongeduldig, ging corrigeren en volgde een hypo. Gelukkig wel een vrij milde, dat dan weer wel. De klassieke curve van de rage bolus.

En dat hij het af en toe laat lopen moet natuurlijk kunnen. Diabetes type 1 is een chronische aandoening die hij altijd met zich mee zal dragen, dus hij moet een balans vinden die voor hem werkt. Het enige wat we nog een keertje met hem gaan bespreken, is dat het verstandig is om ofwel het algoritme zijn werk te laten doen, ofwel zelf te corrigeren, maar niet allebei tegelijk.

Hij vond het kamp overigens geweldig, en dat is het allerbelangrijkste natuurlijk!