Gedachten over de dood

werd stil in mij, herkenbaar op vele fronten.

dank voor het weer mooi verwoorden,

roel

Heel goed dat je hierover bent begonnen en ik hoop dat internisten en diabetesverpleegkundigen het ook lezen zodat dit al even in hun hoofd voorbij is gegaan zodat hun eerste angst- of paniekreactie (die ik vermoed dat ze hebben) niet hun bewustzijn vernauwt en ze daardoor niet-passend reageren. Of althans dat ze hierdoor niet (kunnen) tegemoetkomen aan dat wat je op dat moment nodig hebt van hen.. en ze daardoor de plank onbedoeld misschien weleens heeeeel erg mis kunnen slaan met de nare gevolgen van dien…

Wat ontzettend fijn dan dat jouw huidige internist zo inlevend is en je zo goed heeft kunnen helpen (hoe moeilijk het tegelijkertijd ook allemaal was).

Dat nog overspoeld worden met emoties lijkt mij best logisch en ook natuurlijk want vooruitgang/ontwikkeling in dit opzicht gaat vaak gepaard met vele terugslagmomenten (het is volgens mij nooit lineair).
               Op die momenten waarop je in situaties terecht komt die dit eerder triggerden, en je ook dié emoties weer voelt en bovendien ook de herinnering eraan weer levend wordt, kun je denken dat je ver terugvalt of niet vooruitgaat (gevoel van falen) en dat maakt je dan nog méér verdrietig ... in dien mate dat je het niet meer ziet zitten. Althans dat zou kunnen ...
               Soms houdt je brein je bij dat soort terugvallen ook wat voor de gek en kun je misschien iets gaan doen als wandelen en de wereld proberen echt waar te nemen (voel de wind door je haar gaan, raak planten/bomen bijvoorbeeld aan, kijk naar vogels, aai huisdieren, kijk naar de gebouwen of de mensen) zodat je uit je eigen gedachten en lichaam komt en daar niet zo erg in opgesloten zit als vlak daarvoor. Je zou ook of via iets als de RET-methode je nare gedachten - die altijd aan basis-emoties vastzitten - proberen kunnen te bevragen. Zo kom je ook wat meer in het deel van de hersenen terecht dat weer wat helderder naar je gedachten kan laten kijken en je gevoelens bewegen dan vaak ook mee…je word rustiger.

Dit weet je waarschijnlijk wel, maar ik wilde het toch even schrijven. Ik merkte wel dat ik jouw verhaal  twee keer moest lezen (tweede keer op een later moment) omdat het onderwerp ‘een einde maken aan je leven’ per direct ook appelleert aan gevoelens van paniek en angst waardoor mijn hersenen wat vernauwen en ik even niet goed kon lezen wat er óók staat. Zo werkte het bij mij althans… en dat brengt me weer bij het eerste punt: dit wat ik zojuist beschrijf, zal bij artsen misschien ook gebeuren dus hier op voorbereid zijn en weten welke (persoonsgerichte) handreikingen ze op welke manier kunnen bieden aan mensen met diabetes die hier onder lijden zou echt wel een winst zijn… (maar misschien zijn die trainingen er inmiddels wel.. dat weet ik ook niet goed eigenlijk).  

Liefs van Welmoed

P.S. bij 'gesprekken' kan ik - na plaatsing- de taalfouten er nog uit halen. (Je wilt vaak eerst gewoon de strekking van je bericht uiteenzetten immers). Ik ging er - blijkbaar ten onrechte - vanuit dat, dat hier ook zo zou kunnen... Helaas, dat blijkt niet het geval. De strekking is hopelijk/waarschijnlijk desondanks duidelijk.

@smallie, Wat een lieve reactie weer. Dankjewel. Natuurlijk hebben zorgverleners allemaal gespreksvoering geoefend. Maar mogelijk onvoldoende over suïcidaliteit bij een persoon met een chronische aandoening om dit te signaleren, inschatten hoe acuut iets is en wat helpende stappen zijn. Ik ontving een persoonlijk bericht n.a.v. dit blog waarin iemand schreef dat een diabetes zorgverlener tijdens een MDO had aangegeven dat doorvragen over suïcidaliteit niet hun vakgebied is, dus dat ze dat ook niet doen. Wel jammer. Volgens mij is ondersteuning hét vakgebied van zorgprofessionals. Sterker nog, op website 113 staat de ambitie dat iedereen het gesprek moet kunnen voeren over zelfdoding als dat nodig is. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe jij de ondersteuning van zorgprofessionals ziet.

@Welmoed, dankjewel voor jouw fijne reactie en verdiepende blik. Het raakte mij dat je schreef dat er bij zorgprofessionals op zo’n moment ook emoties kunnen optreden. Dat is volgens mij exact waarom die zinnen (eerste regels blog) zo bij mij zijn blijven hangen. We spraken over de aanleiding van alcoholgebruik (zie hier), nu ik ben gestopt. Zoals mijn psycholoog correct samenvatte: “Het was kiezen tussen zelfmoord en wijn. Dan is de keuze niet zo moeilijk.” Inderdaad het proces van afgelopen ruim zeven jaar is vallen en opstaan geweest, totaal geen lineaire lijn in de vooruitgang te ontdekken.

Mooi wat je schrijft over wat jezelf kan doen. Dat zijn inderdaad allemaal tools die ik de afgelopen jaren heb gebruikt. Ook dat was met vallen en opstaan, haha. Soms merkte ik geen enkele vooruitgang, maar mogelijk was het effect op die momenten meer afremming van achteruitgang. Dat is ook een belangrijk effect, maar dat voel je natuurlijk minder. Ter aanvulling op jouw verhaal, plaats ik hier een link van webinar waarin veel van wat je schrijft terugkomt. Mogelijk heb ik onvoldoende benadrukt dat het nu goed met mij gaat. Ik heb de afgelopen jaren behoorlijk wat strategieën geleerd die mij helpen bij een terugval. Daarnaast heb ik zorgverleners met wie ik heel vrij en open in gesprek kan gaan.

Met mijn blog wilde ik vooral belichten dat je directe (diabetes) zorgverleners enorm kunnen helpen, gewoon door met je te praten. Dan poppen vanzelf opties op die helpend zijn om weer stapje verder te komen.

Hoi @Jupiter, Dapper van jou om hier je persoonlijk verhaal met ons te delen. Het vergt naast moed ook incasseringsvermogen om hier op dit punt te komen waarin je niet terug wilt/ kan naar de suïcidaliteit. vooral het stuk van onbegrepen zijn door m.n. zorgverleners is een gigantisch hiaat binnen de Diabeteszorg en elders of anderszins qua hulp- en zorgverlening. Voor je omgeving wil je ook geen belasting zijn en dat maakt het extra moeilijk. Zelf ook lang zo'n periode gehad, met de nodige ernstige nadelen voor psyche en diabetesinstelling. Er zou meer bekendheid aan mogen worden gegeven om bewustzijn te creëren onder zorgprofessionals en Ggz werkers , maar ook bij mantelzorgers etc. om erger te voorkomen en het aanwezig zijn van zware crises flink te verminderen. ik wens jou begrip, liefde en steun/ troost in de beste zin van het woord. houd je taai en durf van jezelf te houden! En dankjewel voor je oprechte blog :) groetjes Canuultje II.

HET BESCHRIJVEN VAN EEN CIRKEL (Prozaïsch Gedicht)

Ziek zijn, is een cirkel willen beschrijven en is een beschrijving van een ziekteproces.

Een proces om terug te keren naar de bron.

Drinken bij de bron, bij ziekte, is een gezondmakingsproces, is lijden en hopen, is nadenken en werken aan genezing.

Ziekte staat gelijk aan een poging tot een cirkel beschrijven, staat gelijk aan een gezondmakingsproces.

Ziekte is gelijk aan een poging tot een verwerkingsproces

           Is beter worden

           Is beter worden dan men was

           Is volmaakter een hele cirkel kunnen beschrijven.

Ziekte is ziek zijn en met een lamme arm willen tekenen. Soms helpt rust, soms is men chronisch aangedaan. Dan blijft de arm lam en de cirkel onderbroken.

Een hulpstuk om de cirkel rond te maken kan dan rust geven.

Soms wil men geen hulpstuk.

Iemand kan er voor kiezen om ondanks de pijn, het lijden te onderzoeken.

Teruggaan naar de bron, naar het ontstaan van de cirkel.

Eén zijn met het begin.

Ziek zijn is menselijk falen.

Durven falen, is moedig zijn.

Is ophouden met streven als je halverwege bent, omdat je innerlijk bent geknapt,

Versteend,

Vergroeit,

Verroest.

Ziek zijn is ook een vorm van gezond verstand.

Iets dwingt mij om de terugtocht te aanvaarden, op het moment dat de situatie teveel gevaar met zich meebrengt.

Ik ben ziek van de liefdeloosheid

Of van verdriet of

Van een destructief verlangen om de destructie zelf te vernietigen.

Ziekte is oxidatie van iets wat al een onnatuurlijke loop neemt.

Heb ik een bewuste destructieve daad nodig om het destructieve wat mij teistert te vernietigen?

Twijfelen tussen het agressieve zijn en het liefdevol opnemen van het zieke in het gezonde.

Ik voel beide strijden.

Ik ben beide.

Wordt de zieke gedwongen te kiezen temidden van de schokkerige bewegingen die zij maakt om vooruit te komen?

Hoe integreer ik datgene wat mij beangstigt en deel uitmaakt van het wezen dat ik zelf ben?

Hoe herteken ik het vertekend beeld dat mijn blikveld gevangen houdt?

Ik ben een kwart cirkel

            Een halve

            Een driekwart

En ondanks de verkramping om die laatste kwart neer te zetten en ondanks dat mijn onvermogen blijft, ben ik.

Iedere zieke ontwerpt haar prothese.

De zieke wint en om een ziekte proces tot een goed einde te brengen, is creativiteit en eenheid met al het zijnde vereist.

ⓒ Irmlinda de Vries, 1995 (Canuultje II)