Zorgvrager en Zorgverlener

Ik beweeg mijn hand richting mijn internist. Ik voel intens menselijk contact terwijl we elkaars hand vastgrijpen. Een heftig gesprek over medische problemen en zelfzorg, ging eraan vooraf. Aan alles merk ik dat hij mij wil ondersteunen. Zijn woorden, zijn houding, zijn gedrag. Het voelt veilig. Alles wat ik in een zorgverlener zoek, heb ik gevonden. Het is heel onwerkelijk, maar met deze basis kan ik over iedere zorgvraag sparren met mijn zorgverlener.

Traumatische ervaringen uit het ziekenhuis lijken ineens verdwenen. Vele jaren en pijnlijke exposure stappen verder, is de paniek weg. Stapje voor stapje heb ik vertrouwen in zorgverleners kunnen opbouwen. Vandaag was de omslag. Het achterste van mijn tong heb ik laten zien. Gevoel van veiligheid overheerste, de spanning viel zelfs wel mee.

Schrijnende punten in zelfzorg leg ik op tafel. In de chaos van afgelopen maanden lukt mijn diabetes zelfzorg niet meer. In ieder geval niet in de mate die ik zelf na zou willen streven. Soms vergeet ik zelfs insuline bij een maaltijd te nemen. Niet opzettelijk, maar door afleiding en chaos in mijn hoofd. Mijn loopsysteem vangt veel op en met terugwerkende kracht noteer ik mijn koolhydraten in het systeem, dat dan wel. Natuurlijk is dit diabetes technisch geen handige methode en ook niet zoals ik het zelf wil doen. Daarbij staan mijn pompinstellingen allesbehalve optimaal. En zijn er meerdere technische issues met mijn loopsysteem, die een goede behandeling in de weg staan. Daarbovenop is mijn leefstijl momenteel überhaupt verre van optimaal. Weinig beweging, minder focus op voeding en ’s avonds meer wijn dan mij lief is. Ik weet niet meer waar te beginnen. Chaos in mijn hoofd door teveel zorgtaken op vele vlakken. Geen idee waar ik ruimte voor mijn diabeteszelfzorg kan creëren, terwijl ik dat zo ongelooflijk belangrijk vind.

Mijn zorgvraag is duidelijk: hulp bij prioritering én ondersteuning bij mijn gedragsveranderingen. Uiteindelijk moet ik het toch zelf doen. Zonder enige beoordeling of veroordeling praten we samen over alle punten. Een wonderlijk fijn menselijk gesprek. Hij vraagt respectvol door, waardoor ik langzaam het hele verhaal uit de doeken kan doen. Een uur later voel ik hoop en hulp, terwijl ik zijn hand vasthou.

Dit keer heb ik een duidelijke zorgvraag en mijn internist staat volledig onbevooroordeeld en met respect voor mij klaar. Wat hij zegt is oprecht, eerlijk en gemeend. Dit geeft mij zoveel vertrouwen. Voor het eerst voel ik de kracht van een zorgvrager - zorgverlener relatie. Deze interactie tussen mij als zorgvrager en mijn internist als zorgverlener geeft mij een boost om zelf verder aan de slag te gaan. Maar óók om onze samenwerking te versterken.

Thuisgekomen voel ik ineens de behoefte om mijn diabetesdata met hem te delen. Iets wat ik ruim 42 jaar lang, door gebrek aan vertrouwen, nooit heb willen doen. Het voelt plots heel fijn om hem mijn inloggegevens te verstrekken. Niet aan hem als persoon, dat vertrouwen heeft namelijk nooit ontbroken, maar aan hem in de functie als mijn zorgverlener. Het voelt opeens prettig dat een zorgverlener op de achtergrond mee wil kijken en er altijd is als ik vastloop in mijn diabetes zelfmanagement of ineens een zorgvraag heb. Ik ben dankbaar dat ik zelf zo’n bijzondere zorgvrager – zorgverlener relatie heb. Dat geeft mij rust.