Poli voorbereiding

Chaos in mijn hoofd. Ik wil alles bespreken, zo ontzettend veel. Genoeg diabetes problemen om bij stil te staan. Medische zaken waar ik graag over wil sparren, een waslijst aan klachten om te bespreken en genoeg psychologische spinsels om over te praten. Wat wil ik écht uit het gesprek halen? Wat heb ik nu nodig om weer een stapje verder te komen? Wat is realistisch om in één consult te bespreken? Wanneer is voor mij ons gesprek geslaagd?

Dit keer ga ik mijn gesprek anders aanpakken. Op groene notitieblaadjes schrijf ik alle problemen. Mijn hoofdvraag is om deze samen te ordenen. Welk probleem is handig om als eerste aan te pakken. Welk probleem zetten we lager op de prioriteitenlijst. De zaken die voor mij nu minder urgent zijn markeer ik alvast met P van parkeren. Dat is gelukkig de helft, dat geeft wat ruimte. Zelf kom ik even niet verder dan deze shifting. Ik ben duidelijk het overzicht kwijt. Vandaar dat ik mijn internist hierbij om hulp vraag.

Blauwe blaadjes staan vol met punten waar ik zelf mee aan de slag wil gaan. Instellingen optimaliseren, technische issues, leefstijl, etc. Genoeg opties om zelf mee te starten. De gele blaadjes zijn het allerbelangrijkste. Wat heb ik nodig van mijn internist? Wat kan mijn internist doen om mij te ondersteunen en verder te helpen? Soms simpele dingen: bij volgend bezoek vragen hoe het gaat met mijn blauwe blaadjes. Soms schop ik tegen heilige huisjes aan: witte jas uitlaten. Ook de normale medische zaken staan vermeld op het geel: sparren over mijn en zijn lijstje behandelopties voor neuropathie. Dit had ik de vorige keer al geagendeerd. Het belangrijkste verzuim ik te noteren: Er voor mij zijn als ik een zorgvraag heb.  

Mijn gesprek is geslaagd als hij mij aankijkt en mij als mens ziet. Dat doet mijn internist al 15 jaar, dus mijn afspraak kan niet mislukken. Dit keer wil ik echter méér. Ruim zeven jaar hebben we over mentale impact van diabetes gepraat. Ik wil nu voor het eerst weer met medische issues aan de slag. Dit voelt als mijn opdracht voor het aankomende poli gesprek. Hier heb ik lang naartoe gewerkt, mij veilig voelen om over medische issues te praten. Heel misschien kan ik zelfs tussen de regels door laten vallen hoe belangrijk het voor mij is, na al die eerdere traumatische ervaringen in het ziekenhuis, om te kunnen vertrouwen dat mijn internist altijd voor mij met mijn zorgvraag klaarstaat. Dan kan de vlag helemaal uit.