Soms zijn de reacties op de sensor hier in de gesprekken nogal verschillend. Van het ervaren als een beschuldiging dat de bloedsuikerwaarde weer buiten de grenswaarden valt tot enthousiasme dat er eindelijk inzicht is in die bloedsuikerwaarden. Ik hoor zelf tot de laatste groep en zeg/ schrijf regelmatig: was die sensor er 40 jaar geleden maar geweest.
Nu viel me op dat bij meerdere mensen, die de sensor meer als een bewaker beschrijven, recent diabetes is geconstateerd. Die hebben dus nooit het sensorloze tijdperk meegemaakt, waar je het moest doen met een paar (bloederige) meetmomenten op een dag.
Ik vroeg me af of dat ook een oorzakelijke verband zou kunnen zijn: meer tevredenheid met de sensor als hulpmiddel als je heel lang je met een bloedsuikermeter hebt moeten behelpen. Waarvan ik destijds de komst van een bloedsuikermeter zelfs nog verwelkomde, want daarvoor had je zelfs die niet.
Terwijl als je net de diagnose hebt gekregen en je iedere keer je handelen gelijk terugziet op een schermpje het meer voelt als controle. Plus ook nog eens bestraffend: je doet het niet goed.
8 reacties