Een terugblik

Terugkijkend op 45 jaar diabetes type 1 zie ik veel ontwikkelingen in de behandeling van diabetes. Ik begon met 1 injectie per dag en dat was nog insuline gemaakt uit materiaal van varkens of runderen. In de loop der jaren wende je er aan en had je steeds meer nodig. Het was dan op een gegeven moment nodig om over te stappen op een andere soort. Het was al een hele verbetering dat er volledig kunstmatig gefabriceerde insuline op de markt kwam, waarbij die gewenning niet meer optrad.

Ergens begin jaren 90 stelde mijn internist voor om over te stappen op 4 * daags spuiten. Daar voelde ik niets voor, nog vaker spuiten dan de twee keer per dag die ik toen deed. Dat was al meer dan genoeg. Uiteindelijke gezwicht en het bleek een uitkomst. Geen vaste tijden meer voor tussendoortjes en als je geen zin had om te eten, hoefde dat niet. Je spoot gewoon minder of helemaal niet. Diabetes werd minder dwingend in het dagelijks leven.

Nu bleef nog het probleem over dat er geen langwerkende insuline was die echt 24 uur werkte. Eerst was het om 16.00 uur kortwerkend bijspuiten om de rest van de dag te halen. ’s-Avonds eten is bij ons altijd laat geweest. Zelfs nog kort 2* daags middenlangwerkend gespoten om het 24 uurs effect te krijgen, maar voor die insuline bleek ik allergisch. Na drie dagen zaten er ineens 6 grote bulten op mijn dijbenen. Tot ik 4 jaar geleden overstapte op Tresiba. Eindelijk geen last meer van de op- en afbouwfase en echt continu een basis hoeveelheid insuline in mijn lichaam aan het werk. Het resultaat een hba1c van tussen de 40 en 45, nooit gedacht dat ik dat nog eens zou halen.