Suikerziekte en beenamputatie

Ach, wat verdrietig...😢

bedankt voor je reactie. Ja dat vind ik ook. mijn rechterbeen is in januari gedotterd en daar gaat het beter mee.

Dus niet alles zit tegen maar toch wel een groot stuk wel...

Ik ben werkeloos, depressief en had al suikerziekte toen ik 11 jaar oud was. Toen gebruikte ik Mixtard 30-70 (varkensinsuline) en daar ben ik een paar keer bijna door overleden, door een extreme hypo, maar elke keer kwam ik er weer uit. Toen hield die insuline (in nederland) op te bestaan en nu gebruikt ik Tresiba en Novorapid.

Ik werkte elke dag maar toen kreeg ik vermoeidheidsverschijnselen en ben ik bij het UWV terecht gekomen.

ZUCHT

Ik heb één vriend die me overal bij helpt en daar ben ik ook dankbaar voor.

Tegen die Fantoompijn gebruik ik Lorazepam en Cannabis en dat gaat prima. Soms neem ik ook een Temgesic maar daar krijg je vreemde dromen van.

Die Cannabis is erg duur en iedereen is er op tegen maar ik vind het wel lekker.

Niet dat ik met dit verhaal sympathie probeer te wekken voor deze medicijnen maar ze helpen mij in ieder geval wél.

Je hebt pech met alles wat je is overkomen.

Probeer alleen de middelen die je gebruikt om je pijnen te verdoven, niet de overhand te laten krijgen. Als die ene goede vriend zich daardoor van je afkeert, wie resteert er dan voor je? Wellicht toch wel een goed idee om meer hulp in te schakelen (praat met je huisarts of je andere behandelaren) om overbelasting van die goede vriend te voorkomen.

Bedankt voor je reactie. Ik heb ook adhd en neem daar methylfenidaat voor waardoor je niet zo vreselijk veel honger hebt. Ik weeg 53 kilo en ben 1.69 meter lang. BMI is nét aan goed. Oké, ik heb een probleem maar dat probeer ik langzaam op te lossen. Ik ben alleen benieuwd of er hier nog mensen zijn die me tips kunnen geven om vrolijker te worden. Voor de depressie gebruik ik 3 pillen Mirtazepine maar vrolijker en dikker wordt ik er niet van.

Nou ik hoor graag van iemand hoe ik vrolijker kan worden...

Niemand kan jou vertellen hoe je vrolijker kunt worden ,dit moet vanuit jezelf komen . Je gebruik nog al wat dempende middelen (begrijpelijk) ,maar al deze middelen hebben een dempend effect op je humeur gedrag en pijn (verdovend en zo probeer je met jou problemen om te gaan )Voor een tijdje je geestelijke en fysieke pijn verdoven is menselijk, dan moet er een tijd komen dat je aan het echte probleem gaat werken evt met professionele hulp !

Sterkte ermee !

Hoi Jan,
Vrolijker worden... dat is een hele grote! En voor iedereen anders.
Je hebt heel wat meegemaakt. Pillen kunnen negatieve gevoelens wat dempen, maar lossen het probleem niet op, persoonlijk zou ik daar de oplossing niet in zoeken.
Vrolijker worden kan hard werken zijn, zeker als je stemming niet optimaal is. Vragen waar je over na kan denken:
Wat maakt voor jou het leven nog waardevol? Waar geniet je van? Wat geeft het leven zin of zou het leuker maken? Wil je meer onder de mensen komen? Wil je fysiek meer kunnen? Wil je minder (zelf)medicatie gebruiken? Wat maakte je vroeger vrolijk en kun je dit, eventueel aangepast, weer oppakken? Wat gaat al wel goed en kun je dit uitbreiden?
Wat is hiervoor nodig, welke kleine stappen kunnen je dichter bij het einddoel brengen? Kun je dit zelf of wie zou je daarbij kunnen helpen?
Juist als er ook zoveel moeilijkheden zijn en je het zelf eigenlijk niet meer goed weet is de juiste (professionele) hulp erg waardevol. De huisarts zou met je mee kunnen denken en weet vaak ook genoeg zorgverleners die je met deze vraag kunnen helpen.
Sterkte met alles!

Bedankt iedereen voor het meedenken. Ik ga geen professionele zorg zoeken omdat ik wéét dat dit veel meer problemen zou kunnen gaan opleveren dan dat het baat heeft.

Maar in ieder geval bedankt voor het meedenken.

Het betekend veel voor me.

whahaha Jan ,mannen en hun ego (relax ik ben net zo lol) Wil je vaak de kern van het probleem oplossen ,zul je vaak met je billen bloot moeten ! Vaak creëren wij al irreële gedachten zoals als :"ik weet dat dit veel meer problemen zou opleveren dan dat het baat heeft "(soort bescherming/coping mechanisme ) Nu moet ik zeggen dat ik me daar wel in herken ,ik hoef ook geen gesprek met een psych 😜Waarschijnlijk niet altijd de juiste instelling ,maar ach daar zijn we mannen voor !😂😂😂😂

Ja bedankt. Ik wel al gesprekken met een psychiater. Niet dat het veel oplost maar toch...

Je moet maar net de klik vinden bij de juiste hulpverlener 😉(gelukkig zijn ze niet allemaal hetzelfde en ik kan het weten ik werk dagelijks met ze 😜😂😂😂😂)

Je hebt gelijk. Die van mij wil binnenkort stoppen met het contact. Maar daar heb ik nog niet zo'n trek in.