Je kan maar beter een beetje tevreden zijn....

Een vriendin heeft me eens gezegd dat je maar beter een beetje tevreden kan zijn. Al het andere is al moeilijk genoeg. How very true. Hoewel de gedachte steeds vaker bij me opkomt, beklijft het niet. Ik had de moed om wat meer te gaan sporten. Bootcamp, dat moest het zijn. Ik heb het drie keer gedaan, waarvan ik er slechts één keer heb volgemaakt. Zelfs de ouderen van 70 jaar en ouder gingen mij voorbij. 

Niet omdat ik het niet kan, maar omdat mijn pomp oververhit raakt van de alarmen. Hij trilt vaker dan mijn vibrator, om het zo te zeggen. Dit is ook het geval bij spinning, wat ik een jaar heb volgehouden, dansen, enzovoort. Ik heb alle adviezen opgevolgd: niet spuiten voor het eten, de pomp ruim van tevoren uitzetten, sportstand etc.... Het enige wat ik train, is mijn kaken met druivensuiker wegkauwen om de les maar vol te kunnen houden. 

Wat is gezonder: niet sporten of sporten met alleen maar hypos? Oh, en een flinke hyper aan het begin als buffer. Ik zwem al jaren. Dat ging redelijk goed met diabetes. 

De vele ballen die ik omhoog moest houden, maakten me moe en futloos. Ook een recept om te gaan eten.  Advies hormoontherapeut: tandje terug met zwemmen. Drie kwartier rustig, niet een uur voluit. Zo gezegd, zo gedaan. Maar nu merk ik dat ik na 0,30 min. al kapot ben en dat ik maar niet op mijn oude niveau kom. 

Deze week voelde ik dat mijn broekriemen strak zaten, terwijl ik al op het laatste gaatje zat. Dus maar naar de winkel gegaan om maat 95 te kopen. Ik hoor mijn vriendin zeggen: je kunt maar beter een beetje tevreden zijn. In de kledingwinkel waar ik ondertussen maatje L of XL pak in plaats van de M die ik altijd droeg, galmt dit door mijn hoofd. Je kunt maar beter een beetje tevreden zijn……Yeah right. Ik had een afkeer van mijn eigen spiegelbeeld. Ik zal er echt iets aan doen. Ik ging met een goede moed weer naar huis, waar ik de pomp weer in mijn broekzak voelde trillen. Dan eerst maar weer mijn kaken trainen…