How it all began.....

Mijn diagnose werd gesteld toen ik 26 jaar oud was. Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Ik voelde me al een aantal weken een beetje blah. Het viel me vooral op dat ik ’s avonds de televisie niet meer scherp kon zien. Ik schreef dit toe aan vermoeidheid. Mijn moeder was bezorgd en vroeg me voortdurend of ik al naar de huisarts was geweest. Ik was echter een nonchalant type, die dat soort dingen altijd uitstelde. Tot op een dag dat ik in de auto zat en de verkeersborden niet meer scherp kon zien. Ik was volkomen in paniek. Een collega ging met mij naar de spoedafdeling van het UMCG. Ik werd echter weer naar huis gestuurd onder het mom van stressklachten. Het ging niet over. Na het zoveelste telefoontje van mijn moeder, ben ik naar de huisarts gegaan. Die prikte een glucose van 22 millimol na het ontbijt. Ik besefte toen niet wat er aan de hand was. Hij zou overleggen en contact met mij opnemen. Toen ik net op mijn werk aankwam, werd ik gebeld door het ziekenhuis of ik meteen wilde komen. Ik had echter een volle agenda en vroeg of het ook later in de week mogelijk was. Dit was onmogelijk. Het kwartje viel nog niet. In het ziekenhuis aangekomen wachtte de diabetesverpleegkundige op mij. De internist zou me normaal gesproken gezien hebben, maar die had een spoedgeval. De diabetesverpleegkundige begon opeens een heel serieus gesprek over spuiten en andere nare dingen. Oké, hoe lang gaat dat duren en wanneer kan ik verbetering verwachten? Antwoord: Een leven lang. Een blinde paniek ontstond. Ik vroeg of ik naar het toilet kon gaan. Toen heb ik mijn moeder gebeld. Het was december, het ijzelde en mijn moeder woonde ongeveer 2 uur rijden van me vandaan. Ze kwam. Mijn geweldige moeder, die me door de eerste maanden heen hielp. Ze had niets bij zich en bleef een week. Ik was 26 en mijn leven was niet meer wat het was.

Ik ben nu 41, woon samen met man en kind en ben 10 kilo hypo gewicht verder.