Hoe goed gaat het nou? Nou, best heel goed eigenlijk!

Een paar dagen geleden is zoonlief op controle geweest in het ziekenhuis. Gewicht, lengte, bloed, dat werk. En daarna een gesprek met de arts.

We waren van tevoren niet heel erg positief. Vooral omdat hij zelf de laatste tijd best wel moeite heeft met de realisatie dat diabetes voor altijd is. En dat wat hij de afgelopen maanden voor het eerst in zijn leven heeft meegemaakt dus ook: altijd opletten op je bloedsuiker, altijd bolussen als je eet, altijd druivensuiker bij je voor het geval je een hypo hebt. Dat vraagt veel meer planningsvaardigheden dan een jongen van 16 kan opbrengen,

Maar gelukkig was er ook goed nieuws. De arts heeft een half uur lang zitten glimmen van trots, want zijn HbA1c was dus echt heel erg goed! Eigenlijk op het niveau van iemand zonder diabetes. Wat kun je nog meer willen?

Zo'n steuntje in de rug is toch wel even fijn, voor hem maar ook voor ons. We hebben het over de rest daarom maar niet gehad tijdens het gesprek. De arts heeft nog wel even een kleine opfriscursus gedaan voor de komende tijd: bolussen voor het eten, geen correcties zodat het algoritme maximaal leert, om de drie dagen infuus vervangen, infuus elke keer wisselen van kant om op langere termijn littekenvorming te voorkomen. Dat werk. Hij zou het allemaal gaan doen.

Het psychologische aspect van zijn diabetes is er alleen ook nog steeds. Hij denkt er (terecht) het liefst zo min mogelijk aan dat hij diabetes heeft. Dus hij vergeet regelmatig te bolussen, of doet dat heel laat. Met alle gevolgen van dien: hoog eindigen, rage bolus, hypo, iedereen met diabetes zal het hebben meegemaakt.

Maar dat pakken we binnenkort dan wel weer op. Eerst even een trots zijn op een kerel die het, ondanks alles, dus hartstikke goed doet. Mooi toch! Even genieten...